တကယ္ဆို တခါမွ ဂ်ပန္စာသင္ယူဖို႕ ဂ်ပန္လာဖို႕ဆိုတာ မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေျဖျပီးတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ေဝးလားဝါးလားလုပ္ျပီး ဘုရားေက်ာင္းမွာဖြင့္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာlibiaryကို သြားျပီး ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ဖူးပါတယ္။ နယ္မွာက ဘာသာစကားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့သင္တန္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ျပီးေတာ့ တျခားဘာသာစကားဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာကိုဘဲ ျမင္မိတာလည္း ပါပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္ျဖစ္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ စာမ်ားလြန္းလို႕ တျခားစာလုပ္ဖို႕ ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္မွာ ေက်ာင္းက လွည္းတန္းနားကေန ေျမာက္ဥကၠလာဘက္ ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီဘက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ပညာဒါနဆိုျပီး ဘာသာစကားေတြ အခမဲ့ သင္ေပးပါတယ္။ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို သြားတက္ၾကတယ္။ က်မကေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႕ မသြားပါဘူး။ အတင္းေခၚတာနဲ႕ အားနာပါးနာ ၂ခါေလာက္သြားျပီး လုံးဝမသြားေတာ့ပါ။ ယူတတ္ရင္ ပညာရတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ first impression မွာတင္ ကိုယ္နဲ႕မကိုက္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ျပီးသားပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မယ္လမုဘုရားရွိတဲ့နားလို႕ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီဘက္က ပညာဒါနစာသင္ေက်ာင္းမွာ သြားတက္ၾကျပန္တယ္။ အဂၤလိပ္စာအျပင္ ဂ်ပန္စာလည္းတက္ၾကတယ္။ က်မကို ေခၚေပမယ့္ မလိုက္ေရးခ် မလိုက္ပါ။ နီးနီးနားနားကိုေတာင္ မသြားတာ busၾကပ္ပိပ္သိပ္ စီးျပီးသြားဖို႕အေရး ပိုေတာင္မေတြးေသးပါ။
စေန တနဂၤေႏြဆို အေဆာင္မွာ ႏွပ္ျပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တခြန္းစ ၂ခြန္းစ ဂ်ပန္လိုေျပာၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကတာၾကားေတာ့ သူတို႕ၾကား ကိုယ္က ေနာက္က်က်န္ခဲ့သလို ခံစားရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာဆိုလည္း အဲဒီကတည္းက မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ ခုထိပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တက္ေနၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက် အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ မသြားၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီအေတာအတြင္း အိမ္ၾကီးရွင္က သူ႕ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ရဲ့ တိုက္တြန္းမႈနဲ႕ ဂ်ပန္စာစလုပ္ျဖစ္တယ္။ ေလးငါးလေလာက္လုပ္ျပီး လယ္ဗယ္၁ကိုေျဖဖို႕ လုပ္ပါတယ္။ တခါထဲနဲ႕ လယ္ဗယ္၁ေျဖတာ pressureမ်ားလြန္းတယ္လို႕ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ကေျပာမွ လယ္ဗယ္၂ကို ေျဖေတာ့တယ္။ အဲဒါျပီးေတာ့ ကြန္ျပဴတာဘဲ ဆက္လုပ္ေနရာက လယ္ဗယ္၁ေျဖမယ္ဆိုျပီး ဂ်ပန္စာ ျပန္လုပ္ျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ သူ႕ဘာသာသူသာမက ကိုယ့္ဘာဆြဲထည့္လာတယ္။ သူသင္ေပးမယ္ လယ္ဗယ္၄ေျဖတဲ့၊ ဘာမွမခက္ဘူး လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ တကယ္ဆို ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲနဲ႕ နီးျပီမို႕ မသင္ခ်င္ပါဘူး။ သို႕ေပသိလည္းေပါ့ သင္ေပးမယ့္သူက သင္ေပးမယ္ဆိုမွေတာ့ သင္ရတာေပါ့။ သင္ေနရင္း အခန္းတဝက္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ သင္တန္းတက္ခိုင္းပါေလေရာ။ ႐ံႈ႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီနဲ႕ တက္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ basicအတန္းက ဖြင့္တာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေနျပီမို႕ ဆရာက လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ ဟီရဂန ခါတခနတတ္တယ္ေျပာမွ လက္ခံပါတယ္။ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ ၃ရက္ မနက္ပိုင္းမို႕ ေသာၾကာဆို မနက္ဆို ျမိဳ႕ထဲကေန ေျမာက္ဥကၠလာကို ေက်ာင္းကအတန္းအမွီေျပးရတာမို႕ အေတာ္ကသီပါတယ္။ တခါတေလ ဆရာမက ေစာဝင္ျပီး သင္သြားတာမို႕ ေရာက္ရင္ အတန္းက ျပီးသြားႏွင့္ျပီ။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲ ဒီဇင္ဘာထဲေရာက္လာတယ္။ Finalစာေမးပြဲက နီးျပီမို႕ အပတ္တိုင္းလိုလို ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေတြ ဆက္ေနပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ရဲ့ တနဂၤေႏြမွာ ဂ်ပန္စာ အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲလုပ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္စာ စာေမးပြဲမတိုင္ခင္ ေက်ာင္းမွာလဲ စာေမးပြဲရွိတာမို႕ အေတာ္စိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္။ ဂ်ပန္စာ အေျခခံစာအုပ္လဲ သင္လို႕မျပီးေသးပါဘူး။ listeningက်င့္ဖို႕ဆိုတာက အေတာ္ေဝးပါတယ္။ သူမ်ားေတြက စာေမးပြဲအတြက္ practiceအတန္း တြက္ျပီး က်င့္ေနေပမယ့္ ေက်ာင္းအခ်ိန္နဲ႕ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲမေျဖခင္ရက္မွာ အိမ္ၾကီးရွင္ေျဖခိုင္းလို႕ ေမးခြန္းေဟာင္းတစုံေျဖၾကည့္တာ အမွတ္တြက္ေတာ့ မေအာင္ပါဘူး။ ဒီအဆင့္ေလးေတာင္ မရဘူးလားလို႕ အဆူခံရတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်ာင္းစာမ်ားလို႕ ေခါင္းေျခာက္ရတဲ့အထဲ သူလုပ္ခိုင္းလို႕လဲ လုပ္ရေသး အဆူလဲခံရမို႕ စိတ္လဲတို ငိုလဲငိုခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တစုံ ထပ္ေျဖခိုင္းတာမို႕ ေျဖျပီး ကိုယ့္ဘာသာ အမွတ္တြက္ၾကည့္တာ ေအာင္ပါတယ္။ သူ႕ကိုေျပာမွ အရင္တစုံကို အမွတ္မွားတြက္ထားလို႕ မေအာင္တာျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစုံထပ္ေျဖရင္း စာေမးပြဲအတြက္ practiceက အဲဒါသာ လုပ္လိုက္ရပါတယ္။
ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ ဒီေလာက္မို႕ ဒီထက္လဲ ပိုမလုပ္ႏိုင္ေတာပါ့ဘူး။ စိတ္ေတြလဲရွုပ္ ေခါင္းေတြလဲကိုက္ရင္း လယ္ဗယ္၄ ဝင္ေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္အေကာင္းၾကီးလဲ မဟုတ္ အဆိုးၾကီးလဲမဟုတ္ဘဲ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါျပီးေတာ့ finalတန္းေျဖျပီး နယ္ျပန္နားေနတာမို႕ ဂ်ပန္စာ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လယ္ဗယ္၃နဲ႕ဆိုင္တဲ့အတန္းက မဖြင့္ေသးတာနဲ႕ လပ္ယားစိန္လုပ္ျပီး ေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္ဝင္ေနၾကေပမယ့္ အိမ္ၾကီးရွင္က မလုပ္ရဘူး ဒီလာဖို႕အတြက္ ဂ်ပန္စာဆက္လုပ္ပါဆိုလို႕ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႕ ဂ်ပန္စာ သင္တန္းဘဲ ဆက္တက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ လယ္ဗယ္၃ ျပီးေတာ့ လယ္ဗယ္၂ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ၂ႏွစ္နီးပါ ဂ်ပန္စာခ်ည္းလုပ္လာရေတာ့ အီလာတယ္၊ ျငီးေငြ႕လာတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ျပီး အားက်တယ္။
အဲဒါအျပင္ လယ္ဗယ္၁ကို ေျဖဖို႕ ေၾကာက္တာလည္းပါတယ္။ လယ္ဘယ္၃နဲ႕ ၂ၾကားက gapက အေတာ္ကြာသလို ၂နဲ႕ ၁ၾကားကလဲ ကြာလြန္းပါတယ္။ ေအာင္မွတ္ကလဲ ကြာသြားပါတယ္။ ၄ကေန၂အထိက အမွတ္(၄၀၀)မွာ ၆၀%ေက်ာ္ရင္ ေအာင္ေပမယ့္ လယ္ဗယ္၁ကေတာ့ ၇၀%ေက်ာ္မွ ေအာင္တာပါ။ ငယ္ငယ္ကေန ဆယ္တန္းအထိ ေျဖဘူးတဲ့ စာေမးပြဲအားလုံး ေအာင္မွတ္က ၄၀၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ၅၀၊ ဂ်ပန္စာ စလုပ္ေတာ့ ၆၀ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာတယ္။ လယ္ဘယ္၁က ၇၀%အထက္ဆိုတာေတာင္ အမွတ္(၄၀၀)ဖိုးက ခြဲေမးတာပါ။ ခန္းဂ်ီး+vocabulary ဆို အမွတ္၉၀ဖိုးေမးျပီး ၁၀၀မွာဘယ္ေလာက္၊ listening ဆို ၃၀ဖိုးေမးျပီး ၁၀၀မွာဘယ္ေလာက္၊ reading & grammar ဆိုလည္း ၁၉၀ဖိုးေမးျပီး ၂၀၀မွာ ျပန္တြက္တာမို႕ တပုဒ္မွန္ရင္ အမွတ္မ်ားႏိုင္သလို မွားရင္လည္ အမ်ားၾကီး ေလ်ာ့ပါတယ္။ စာလုပ္ဖို႕ ေရွာင္ေျပးခ်င္တာေရာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ အလုပ္ေလွ်ာက္လိုက္တာ ရသြားတာမို႕ အဲဒီကစျပီး ဂ်ပန္စာနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ျပန္ပါတယ္။
ဒီလည္းေရာက္ေရာ culture shock အျပင္ ဂ်ပန္စာလည္း ဒြတ္ခ ေရာက္ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ သင္တဲ့စာနဲ႕ လက္ေတြ႕မွာ ေျပာတာ မတူပါဘူး။ ေျပာရရင္ ျမန္မာစာလိုပါဘဲ။ စာအုပ္ထဲမွာ "ဘာျဖစ္ပါသည္ ညာျဖစ္ပါသည္" ဆိုတာ စကားေျပာရင္မွ မသုံးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး စိတ္ဓာတ္က်ပါတယ္ ဒီေလာက္စာေတြလုပ္ထားတာေတာင္ ေရေရရာရာ နားမလည္လို႕ပါ။ အလုပ္လဲ မလုပ္ရ ဒီလိုဘဲ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းရင္း အင္တာနက္ထဲကတဆင့္ အိမ္နားမွာ ေဗာ္လန္တီယာ ဂ်ပန္စာသင္ေပးတဲ့အတန္းေတြ ရွိတယ္ဆိုတာသိျပီး သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဓိကက စကားေျပာျဖစ္ဖို႕ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ နားေထာင္ စာဖတ္က ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ စကားက်ေတာ့ တဖက္က ေျပာမယ့္သူရွိမွ ျဖစ္မွာေလ။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္စကားေျပာတဲ့ လယ္ဗယ္က ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆို basicျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္စကားေတာင္ မွန္ေအာင္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေျပာမယ္ဆို စကားလုံးေတြက ေတာင္တလုံး ေျမာက္တလုံးနဲ႕ ဝါက်မမွန္ဘူးေလ။
အတန္းမွာလည္း formျဖည့္ရင္ ဂ်ပန္စာ ဘယ္လယ္ဗယ္ေလာက္အထိသိလဲ ေရးရတယ္။ အဲဒါကို ၾကည့္ျပီး group လုပ္ေပးတာပါ။ အဲဒီတုန္းမွာ လယ္ဗယ္၂ေအာင္ထားတာ က်မတေယာက္ထဲမို႕ groupမရွိဘဲ ဆဲန္းေဆးနဲ႕ တေယာက္ထဲစသင္ရတယ္။ ေဗာ္လန္တီယာအတန္းဆိုတာ စာေမးပြဲအတြက္ သင္ေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဘာသာစကား အခက္အခဲကို ကူညီေပးဖို႕နဲ႕ ဂ်ပန္႕ယဥ္ေက်းမႈတခ်ိဳ႕နဲ႕ ရင္းႏွီးေစဖို႕ပါ။ က်မအတြက္ေတာ့ စာသင္ရဖို႕ထက္ Conversationက အဓိကပါ။ တေယာက္ထဲ သင္ရရင္း လယ္ဗယ္၂ေအာင္ထားတဲ့ ကိုးရီးယားမေလးေရာက္လာတာမို႕ အေဖာ္ရသြားတယ္။ သူက လယ္ဗယ္၁ေျဖဖို႕ ဂ်ပန္စာ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ အတန္းတက္ေနတယ္ေျပာတယ္။
ဒီမွာရွိတဲ့ ဂ်ပန္စာေက်ာင္းေတြမွာ လျပတ္တက္လို႕ရတဲ့ အတန္းေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္စာအတန္းကို ဂ်ပန္မွာ တက္ရင္ ေစ်းၾကီးလြန္းတယ္။ ၃လျပတ္တတန္းဆိုရင္ ျမန္မာပိုက္ဆံနဲ႕ဆို ၁၅သိန္းအထက္ ရွိပါတယ္။ ကိုးရီးယားမေလးက ေျဖပါလား ေျပာေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈမရွိတာေၾကာင့္ မေျဖပါဘူး။ အတန္းမွာ တႏွစ္၂ခါ group ေျပာင္းပါတယ္။ ကိုးရီးယားမေလးက ႏိုင္ငံျပန္သြားေတာ့ ေနာက္တခါက်တဲ့ groupက တရုတ္သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ပါ။ သူတို႕ေတြက လယ္ဗယ္၁ေအာင္ထားျပီးသားသူေတြပါ။ အရင္က ေတာက္ေလွ်ာက္ ေအးေဆးေနလာခဲ့သမွ် အဲဒီအခါမွ ေခြၽးျပန္ရေတာ့တာ။ ကိုယ့္ထက္ လယ္ဗယ္ျမင့္ေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ စာေတြကလည္း ခက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာမလုပ္တာ ၾကာတာမို႕ ကိုယ့္လယ္ဗယ္က ၂လို႕ေတာင္ ေျပာမရေအာင္ အေတာ္က်ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ၂ေယာက္ထဲက တေယာက္က တမ်ိဳးပါဘဲ။ ေစာင့္သင္ရတာမ်ိဳးဆို စိတ္မရွည္တဲ့ အမူအယာေတြလုပ္ပါတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အေတာ္သေဘာေကာင္းတယ္။ သူနဲ႕ အေတာ္ခင္ပါတယ္။ တကယ့္ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းလို႕ရတယ္။ စိတ္ထားလဲ ႐ိုးတယ္။ သူက ဂ်ပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာဘဲ လယ္ဗယ္၁ကို အမွတ္အမ်ားၾကီးနဲ႕ ေအာင္ထားတာမို႕ သူ႕ကို ေမးရပါတယ္။ သူက ဂ်ပန္စာေက်ာင္းမွာ ၃လတက္ျပီး စာလုပ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္က လယ္ဗယ္၁ေျဖမယ္ဆိုတဲ့ တျခား ကိုးရီးယားသူတေယာက္ကို ေမးေတာ့လည္း ေက်ာင္းတက္ျပီးေျဖမွာတဲ့။ အိမ္ၾကီးရွင္ကို အဲဒါေျပာေတာ့ သူက အားေပးရွာတယ္ "ဂ်ပန္ေရာက္ေနတာဘဲဟာ ဂ်ပန္စာတတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာက်က္တဲ့ ဒီကဂ်ပန္စာေက်ာင္းတက္ဖို႕ေတာ့ မတန္ဘူးတဲ့" (ဟြန္႕!) သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ မတန္မွန္း ကိုယ့္ဘာသာ သိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ စာျပန္လုပ္ဖို႕ အဲေလာက္ၾကီး အားမသန္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္ျပန္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္စာအတန္းတက္တုန္း ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဒီေရာက္လာျပီး အဆက္အသြယ္ရတယ္။ သူက ဒီႏွစ္ (၇)လပိုင္းမွာ ဂ်ပန္စာလယ္ဗယ္၁ေျဖဖို႕ ကိုယ့္ဘာသာ စာလုပ္ေနတယ္ေျပာတယ္။ က်မကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖို႕ ကိုယ့္ဘာသာ အစအဆုံးျပင္ဆင္က်က္မွတ္ဖို႕ရာ မေတြးခဲ့ပါဘူး။ အျမဲတန္း သင္တန္းတက္ျပီးမွ ေျဖခဲ့တာကိုးေလ။ သူငယ္ခ်င္းကေအာင္သြားျပီး က်မကို စာျပန္လုပ္ၾကည့္ပါလား တိုက္တြန္းလာတယ္။ ေအာင္တာ/မေအာင္တာထက္ ကိုယ့္လယ္ဗယ္ကို စမ္းသပ္ၾကည့္ပါတဲ့။ စာကို ဟုတ္တိပတ္တိမလုပ္တာ ၃ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီ။ ေတြေဝေနခဲ့တယ္။ အရင္ကလည္း စာေမးပြဲဝင္ေျဖမယ္ စိတ္ကူးလိုက္ ၅လေလာက္ အလိုေရာက္ရင္ မျဖစ္ပါဘူးဆိုျပီး စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ေနာက္ႏွစ္မွ ဆိုျပီး ေရႊ႕လာခဲ့တာ။ ခုမွ ျပန္လုပ္လို႕ ရပါ့မလားေလ။
မေရမရာစိတ္ကူးနဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာဝယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႕က စာေမးပြဲမတိုင္ခင္ ၃လ တိတိ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ခန္းဂ်ီးနဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ တရုတ္ေတြ ကိုးရီးယားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္အခ်ိန္ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေလာက္ေပမယ့္ ဗူးသီးငါးေပါင္းထုပ္ ခန္းဂ်ီးေတြနဲ႕ မရင္းႏွီးတဲ့သူအဖို႕ မလြယ္လွတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေလွ်ာက္လႊာဝယ္ျပီးမွေတာ့ ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္အားတင္းလို႕ စာအုပ္ဆိုင္သြား စာအုပ္ေတြ သြားရွာဝယ္ပါတယ္။ ဘယ္အပိုင္း အားအနည္းဆုံးလဲေမးရင္ လယ္ဗယ္၂ေျဖတုန္း reading အားအနည္းဆုံးပါ။ အခ်ိန္မမွီပါဘူး။
ခုက် ဘာအားအနည္း ဆုံးလည္းဆို အားလုံးပါ။ ခန္းဂ်ီး Vocabulary Listening Reading Garammar အားလုံး အားလုံး။ စာအုပ္ေတြက ေစ်းမသက္သာလွသလို အရမ္းလည္း ေစ်းမၾကီးပါ။ ယန္း ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ပါ။ CD ေလးခ်ပ္ပါတဲ့ Listeningကေတာ့ ယန္း၃၄၀၀ေက်ာ္မို႕ ေစ်းၾကီးတယ္ ေျပာရမယ္။ ခန္းဂ်ီး Vocabulary အတြက္ တစ္အုပ္၊ အားနည္းတဲ့ Readingအတြက္ ၂အုပ္ (စာေမးပြဲသာ ျပီးသြားတယ္ တအုပ္ဘဲ ဖတ္လို႕ျပတ္တယ္)၊ Listeningအတြက္ တစ္အုပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမးခြန္းေဟာင္းတအုပ္ အားလုံးေပါင္း ၆အုပ္။ စာအုပ္ဖိုးခ်ည္း ယန္း၁ေသာင္းေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါအားလုံး အလကားရတယ္လို႕ ေျပာလည္း ရႏိုင္တယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္ရဲ့ အလုပ္က တႏွစ္၂ၾကိမ္ ကုန္တိုက္မွာ ေစ်းဝယ္လို႕ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြ ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဝယ္တာပါ။
အဲဒီေစ်းဝယ္လက္မွတ္ ဝယ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြက ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က ကုန္တိုက္ေတြမို႕ တျခားေစ်းၾကီးပစၥည္း ဝယ္မိတာထက္ အိမ္ၾကီးရွင္နဲ႕ က်မက စာအုပ္သာဝယ္ပါတယ္။ စာအုပ္က ဘယ္နားမွာ ဝယ္ဝယ္ အဖုံးမွာ ပါျပီးသား သတ္မွတ္ေစ်းမို႕ ေစ်းကြာျခင္း ေလ်ာ့ျခင္း မရွိပါဘူး။ စာလုပ္စရာ လက္နက္စုံျပီမို႕ စာစလုပ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ipodထဲ Listening သြင္းထားျပီး အျပင္သြားရင္ လမ္းမွာ နားေထာင္တယ္။ လယ္ဗယ္၁ Garammar လယ္ဗယ္၂နဲ႕စာရင္ မမ်ားပါဘူး။ Reading ဖတ္ျပီးေျဖၾကည့္တာ အျမဲတန္း တဝက္ေလာက္ မွားပါတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ စာေရးသူအေတြး အဲလို ထပ္တူက်လြန္းတာပါ။ ပထမ တလေလာက္မွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စာလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္အလုပ္အျပင္ တျခားဘာမွမရွိတာမို႕ စာက်က္ခ်ိန္ အမ်ားၾကီးလို႕ ေျပာလည္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္က လက္ခံႏိုင္တဲ့အခ်ိန္က ၃နာရီက အလြန္ဆုံးပါဘဲ။ အခ်ိန္ၾကာၾကာဖတ္လို႕ စာပိုရတာ မရွိဘဲ ေခါင္းေတြထူပူလာတယ္။
ခန္းဂ်ီးလဲ စကိုင္ေရာ စိတ္ဓာတ္က်တာ ကမ႓ာဟိုဘက္အထိ ေဖာက္သြားတယ္။ ဘယ္လိုမွ မွတ္လို႕မရ၊ ခုက်က္ ခဏေနေမ့၊ အဲဒီကေနစျပီး စာလုပ္ပ်က္လာျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ခန္းဂ်ီးစာအုပ္နဲ႕ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ငွါးေပးထားတယ္။ စာက်က္လို႕ အာရုံမရမယ့္အတူ သူ႕စာအုပ္ထဲကစာေတြ ကိုယ့္စာအုပ္ထဲျပန္ကူးေရးရင္း တခါတေလ အိမ္ၾကီးရွင္ကို နားပူနားဆာ စာေမးရင္း အိေယာင္ဝါးနဲ႕ စာကို အျဖစ္ေလာက္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာလကုန္ခါနီးတာေတာင္ မက်က္မေန က်က္ရမယ့္ ခန္းဂ်ီးေတြ မျပတ္ေသးပါဘူး။ စာဖတ္ရင္း အဟင့္ရႊတ္ဖတ္လုပ္ေနလို႕ အိမ္ၾကီးရွင္က အဲေလာက္စိတ္ထဲ မထားပါနဲ႕လို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာပါတယ္။ အစကတည္းက ကိုယ့္အေျခအေနသိေအာင္ စမ္းၾကည့္တဲ့သေဘာနဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တာဘဲေလ။ ခက္တာက ေျဖမွေတာ့ ေအာင္ခ်င္တာကိုး (ေလာဘ~ေလာဘ)။ တခါမွ စာေမးပြဲက်တာ မရွိဘူးေတာ့လည္း ေၾကာက္မိပါတယ္။ မျဖစ္မညစ္ စာလုပ္ေနရာက ႏိုဝင္ဘာလထဲဝင္လာမွ ခန္းဂ်ီးက်က္တာ ရပ္ထားျပီး ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေျဖၾကည့္တယ္။ ေအာင္ႏိုင္ပါ့မလားရယ္ေပါ့။ အျမဲတန္းေတာ့ အမွတ္ (၇၀)မို႕ on the marginပါဘဲ။ ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ margin ေရာက္ဖို႕ သံုးေလးလွမ္းလိုပါတယ္။
စာေမးပြဲမေျဖခင္ညအထိ ခန္းဂ်ီးေတြ မွတ္ေကာင္းတုန္းပါ။ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ စာရတယ္ရယ္လည္းမဟုတ္ မရဘူးလဲမဟုတ္နဲ႕ စာေမးပြဲ ျပီးသြားပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္ကိုေတာ့ ေအာင္ရင္ ဆုေပးပါ မေအာင္ရင္ေတာ့ အားေပးပါလို႕ ေျပာထားပါတယ္။ ဘုရားမွာ ဆုေတာ့လည္း မေတာင္းခ်င္ပါဘူး။ လိုအပ္မွ ဘုရားကို နားပူနာဆာလုပ္တယ္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ခံယူထားလို႕ပါ။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ေအာင္မယ္လို႕ဘဲ မွတ္ယူထားပါတယ္။ မေအာင္ရင္ေတာ့ ေနာက္တခါဆိုတာၾကီးကို စဥ္းစားရပါဦးမယ္။ ခုက ဆိုးဆိုးရြားရြားၾကီး မေျဖႏိုင္တာမျဖစ္သလို အခ်ိန္မေလာက္တာလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ဆို Readingပိုင္း အရမ္းအားနည္းတာ ေဗာ္လန္တီယာအတန္းက ဆရာမရဲ့ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ ေကာ္ပီကူးျပီး ဖတ္ခိုင္းတတ္တဲ့ ေက်းဇူးနဲ႕ အရင္ကထက္စာရင္ နဲနဲဖတ္ႏိုင္လာတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေက်းဇူးနဲ႕လဲ စာျပန္လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စာလုပ္တယ္ အေၾကာင္းျပျပီး ခ်က္တရက္ မခ်က္တရက္နဲ႕ ထမင္းဘူးမွန္မွန္မထည့္ေပးျဖစ္တာလဲ ဘာမွမေျပာတဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။ 皆 ありがとうね :)
