ဧျပီတေခါက္ ျပန္ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ဘာလိုလိုနဲ႕ ဒီေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ရွိသြားေရာေပါ့။ ဒီမွာ ခ်ယ္ရီေတြပြင့္တယ္။ ကိုယ့္ေျမမွာ ေရႊေရာင္ဝင္းဝင္း ရနံ႕သင္းသင္းနဲ႕ ပိေတာက္ေတြ ေဝေနျပီ။ ဂ်ပန္ေတြက ကခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ အုအဲႏိုပန္းျခံေရာ အိမ္နားကပန္းျခံေတြ လိုက္လည္ျပီး ၾကည့္လိုက္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္လိုက္နဲ႕ေပါ့။
ခ်ယ္ရီေတြက လွပါတယ္။ ၾကည့္လို႕လဲေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြလိုေတာ့ မေပ်ာ္မိတာ အမွန္ဘဲ။
ပိေတာက္ကို ျမင္ရရင္ ထခုန္မိမတတ္ ေပ်ာ္မိမွာ အမွန္ဘဲ။ ကိုယ္တိုင္က အေအးမခံႏိုင္ (ဖ်ားနာလြယ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာမို႕) ေရမၾကိဳက္ေပမယ့္ ေရပက္သူေတြၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့အေပ်ာ္ေတြ ခုထိ သတိရဆဲ။ အေမ့ရဲ့ သၾကၤန္ထမင္းနဲ႕ သရက္သီးငါးပိေၾကာ္စပ္စပ္ေလးကိုေရာ...။ တစ္ေယာက္ထဲဖြင့္ျပီးနားေထာင္ရတဲ့ သၾကၤန္သီခ်င္းက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕ရယ္။ ေမြးရပ္ေျမမွာ အေမ၊ အေဒၚေတြနဲ႕အတူ ညဘက္ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က ျပည္နယ္မ႑ပ္မွာ သၾကၤန္ယိမ္းသြားၾကည့္တာ သတိရတယ္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ မိသားစုနဲ႕အတူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ခဲ့တာေတြ၊ ေရမပက္ရတဲ့ေန႕ကို အေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး ေရဇလုံၾကီးနဲ႕ေလာင္းဖို႕လာတဲ့သူကို ေမာင္ဝမ္းကြဲေလးက ေဆာင့္တြန္းျပီး ေရေတြေမွာက္ေအာင္လုပ္ျပစ္ျပီး "မတူး၊ မမို႕ ေျပးေျပး"လို႕ ေအာ္ခဲ့တာေတြ၊ ေရအေလာင္းခံရလို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ ပြစိပြစိလုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ လြမ္းတယ္။ ပိေတာက္ေတြအျပင္ ငုပင္ေတြအရမ္းေပါလို႕ ငုေတြဝင္းေနတဲ့ျမင္ကြင္းေတြ လြမ္းတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီမွာအျပင္သြားတိုင္း ပိေတာက္ကို ရွာမိတယ္။ တစ္ပင္လုံး ဝါဝါဖတ္ေတြနဲ႕အပင္ကိုေတြ႕ရင္ ငုပင္လားလို႕ အေျပးသြားၾကည့္ရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရွိမွာလဲေနာ္။ ရာသီဥတုမွ မတူတာကိုး။ လြမ္းရပါတယ္ ပိေတာက္ရယ္......
